پیش به سوی wu ming پیش به سوی پازولینی

  وو مينگ Wu Ming  یک گروه از نویسندگانِ رادیکالِ چپ گرای فعال در بولونیا هستند که بی نام و نشان و پیوسته و مشترک کارهایی انجام می دهند. آن ها پیش تر در دهه ی 90 در پروژه ی لوسر بلیزت فعال بوده اند. پروژه ای متشکل از تعدادی آرتیست، اجراگر، کارگر و دانشجو که علاوه بر فعالیت های هنری و پژوهشیِ مختلف، زمین ها و ساختمان های ول معطل را نیز اشغال می کردند و گردِ هم می آمدند. این کار را در انگلیسي squatting می گویند. چندک زدن یا به اشغال در آوردن ترجمه های بدی نیستند اما باید متوجهِ وجهِ اجتماعی-سیاسیِ آن نیز باشیم. از این قبیل کارها به طورِ معمولا پیوسته اما نامنظم در گوشه کنارِ بولونیا و احتمالا دیگر شهرهای اروپایی زیاد انجام می شود. وومینگ امروز دامنه ی فعالیت های خود را گسترده تر کرده. رمان های فردی و مشترک، مجموعه داستان ها، کمیک بوک ها، مقالاتِ پژوهشی و ژورنالیستی، یک گروهِ موسیقی پانک راک و یک وبلاگِ فعال به نام Giap. خودِ وومینگ یک واژه ی چینی به معنیِ بی نام است. فعالانِ این گروه نشست های مختلفی در گوشه کنارِ اروپا برگزار می کنند و روابطِ مشترکِ زیادی نیز دارند و در ارتباطِ دائمیِ مستقیم با خوانندگان و علاقمندانشان هستند. اما جالب آن که هیچ عکسی از هیچ کدامشان موجود نیست. سیاستِ آن ها پرهیزِ کامل از شرکت در هر برنامه ی تلویزیونی و مصاحبه های تصویری است. هرگز کسی آن ها را ندیده مگر خوانندگان و پیگیرانِ آثارشان. شفاف در برابرِ خوانندگان و مات و مبهم در برابر رسانه ها شعارِ آن هاست. یکی از تم های مکرر در تاریخِ عکاسی شهادتِ آن بر حضور است. عکس داشتن از فلان سفر انگار که تاییدی است بر بودن در آنجا. این وجهِ عکاسی در بایگانی ها یا عکاسی اداری و پلیسی هم کاربردِ فوق العاده ای دارد. عکس به مثابه ی گواهی بر وجودِ کسی که هست. رفقای وومینگ اما قواعدِ بازی را واژگون می کنند. آن ها معتقدند عکس در واقع شهادتی بر غیاب است. خدشه ای بر رابطه می اندازد و ایجادِ فاصله می کند و ما را ایزوله در تنگنا قرار می دهد. عکس ما را متوقف می کند. زندگی ما را با همه فراز و فرودها به یک لحظه ی خاص تقلیل می دهد. صدا، لهجه، تنالیته، رنگ، لرزش، عدمِ اطمینانِ ما در عکس ها نیست می شوند. عکس ها ما را فریز می کنند و چیزی به ما از شدن نمی گویند. این بحث البته آنقدر ها هم جدید نیست. سال ها پیش فوتوریست های اولیه تقریبا عکاسی را به همین چیزها متهم می کردند و نمی پذیرفتند تا برادرانِ براگالیا  با طرحِ فتودینامیسم و عکاسیِ فتوریستی سعی کردند خودشان و فتوریست های اولیه را متقاعد کنند که عکاسی نیز می تواند پاسخگوی ایده آل های آن ها باشد. اما جهان در این صد سال ثابت نمانده است و این موضع گیری سفت و سخت در مختصاتِ امروزی اش جلوه ی تازه و برآشوبنده ای دارد.

در همین گشت و واگشتِ مجازی درباره ی این رفقای وومینگ برخوردم به مقاله ای از آن ها در سایت پروبلماتیکا که رامین اعلایی آن را به فارسی ترجمه کرده است. از آنجا که فعلا چیزِ دیگری به فارسی از آن ها نیست و این مقاله نیز درباره ی پازولینی است لینکِ آن را همینجا می گذارم که اگر مایل بودید بخوانید.

http://problematicaa.com/pasolini-vs-the-police/

 در این جستار جنبه ی روزنامه نگارانه ی زندگانیِ آن مردِ شگفت انگیز موردِ توجه قرار داده شده. جنبه ای که علی رغمِ بسامدِ زیادِ آن در زندگی اش، اغلب نادیده گرفته می شود. مبارزه ی دایمیِ او با هر سه سویِ مثلث قدرت در ایتالیا (کلیسا، مافیا و دولت) باوری بود رخنه کرده در ذره به ذره ی تن و خلاقیتش. در این مقاله نویسندگان وو مینگ معمای مرگِ او را می گشایند و پرونده ی بازِ قتلِ او را می بندند. آن ها بالاخره پس از چهل سال یافته اند قاتلانِ او را. اصلا نیازی نبود به این همه انتظار و دور رفتن. همان لحظه پس از مرگ همه چیز آشکار بود. از شدتِ وضوح اما کسی چیزی نمی دید!

 بدک نیست اشاره ای هم بکنم به این که در این نوشته نویسندگان با خرافه ای نیز درباره ی زندگیِ پازولینی به مقابله بر می خیزند. خرافه ای که از ایتالیا برخاسته و در متونِ فارسی نیز بدونِ هیچ ایده ی جایگزینی همه جا به آن پرداخته می شود. آن خرافه این است که بله پازولینی کمونیستِ فلان فلان شده هم در می 68 در کنار پلیس و در مقابل دانشجویان ایستاد. همدلی پازولینی با پلیس در مقامِ پلیس اما چیزی نیست مگر تحریفِ تمامیِ زندگی و آثارِ او. دریابید قاطعیتِ این متن و زندگانیِ آن قدیس نامقدس را.